De tijd vliegt!

Ten tijde van de economische recessie is tijd vaak schaars. Nu kunnen wij niet zeggen dat we veel ondervinden van de recessie, maar tijd voor een aanvulling op het blog schikt simpelweg niet altijd in het programma. Desalniettemin een vervolg omdat we jullie natuurlijk willen laten meegenieten.

Onze reis vervolgt vanuit de plaats Yogyakarta, een plaats op het eiland Java. Een dag na aankomst in het low budget hostel bewonderen we de Boeddhistische Borobudurtempel, één van de zeven wereldwonderen. Daarna bezoeken we het Hindoeïstische Prambanan. Wederom tempels, maar beiden zijn schitterend. Die avond genieten we van een biertje op de veranda terwijl een groep reizigers van een georganiseerde vakantie één voor één arriveert. Iedereen denkt dat ook wij deel uit maken van hun trip en komt zich daardoor braaf voorstellen. Algauw behoren we tot de harde kern van een groep waarvan we tot een uur eerder geen weet hadden. Hartstikke gezellig.

Na een dagje met een bezoek aan de hoogtepunten van het centrum van Yogyakarta, vervolgen we de reis richting Malang voor een excursie naar Mount Bromo. Java staat bekend om haar vulkanen en deze, nog altijd actieve, vulkaan wordt door vele toeristen bezocht bij zonsopgang. Ook wij vinden het het vroege opstaan waard. Niet alleen de vulkaan, maar ook het landschap eromheen is heel bijzonder. Het lijkt alsof je in een oneindigende woestijn loopt.

Vanaf Mount Bromo reizen we met de ferry richting Bali voor onze ‘relax- en bijkomperiode’. Welverdiend en hoognodig… Na een nachtje slapen in Denpasar halen we op donderdag 8 september onze vriendin Suus op van het vliegveld. We genieten enkele dagen in een driesterren hotel in Legian, nabij het toeristische Kuta. Wat dagen zonder kakkerlakken in een gedeelde badkamer, wel zo fijn.

De dagen in Legian laten zich kenmerken door ‘chillen op het strand’. De eerste surfles leverde hilarische fotomomentjes op en resulteerde in een hoop spierpijn. Ook maken we met een privéchauffeur een tour langs de highlights uit de omgeving en verkennen we wat van de bars waar Kuta bekend om staat.

Bali biedt eveneens sullaas voor diegenen die houden van cultuur. Zo hebben we diverse handwerkfabrieken gezien, waar hout en zilver wordt bewerkt en zijn er een hoop schildersdorpen. Verder kent het Hindoeïsme vele redenen om te dansen. Wij bekijken zo’n dans bij de Uluwatu-tempel bij zonsondergang. Een bijzondere theaterervaring.

Na Legian vertrekken we richting Ubud, bekend om het Monkeyforrest en haar bijna Mediterrane sferen. Er zijn een hoop boetiekjes, dus dat betekende een hoop shoppen, of eigenlijk veelal ‘kijken kijken, niet kopen’, een bekende kreet onder de locals. Ubud heeft zoveel goede eettenten dat wij er rustig een week hadden kunnen blijven om alles te proberen. Helaas hadden we daar geen tijd voor, maar het is zeker een aanrader voor een ieder die Bali gaat bezoeken. Zo Hollands als we zijn boeken we een fietstocht langs diverse rijstvelden en dorpen waar bijna geen toeristen komen. Behalve die gekken die van fietsen houden dan. We krijgen een goed beeld van het leven van de locals en constateren wederom hoe anders het leven in Nederland is. Op onze laatste dag in Ubud ‘wassen’ we ons in heilig water bij de Goa Gajah (Elephant Cave). Prompt krijgt Michiel een keelontsteking, waardoor hij noodgedwongen aan de antibiotica moet.

Vanuit Ubud gaan we richting de ferryterminal in Padangbai, waar we de boot naar Gilli Trawangan pakken. Eén van de drie eilanden die behoren tot de Gilli’s. In het heldere water rond het eiland kun je goed snorkelen. Je ziet een hoop vissen en zo nu en dan zwem je naast een grote zeeschildpad. Op het eiland rijdt geen gemotoriseerd verkeer; alles wordt geregeld met paard en wagen. Er heerst een buitengewoon ontspannen sfeer. Politie is in geen velden of wegen te bekennen, waardoor bijna elke tent Mushrooms verkoopt. In een land als Indonesië, waar de doodstraf geldt voor het houden of verhandelen van drugs, is het vrij vreemd om te zien dat cafés grote uithangborden hebben hangen met de tekst: ‘we serve fresh mushroom, will bring you to the moon and back...’.

Na de Gili’s gaan we voor één nacht terug naar Legian, waar we ‘s avonds in het hotel afscheid nemen van Suus. De volgende morgen vliegen we om 06.00 naar Kota Kinabalu, gelegen op Maleisisch Borneo. Na een stedentrip en een rivercruise waarbij we wilde Proboscis Apen (neusapen die alleen op Borneo voorkomen), een slang en een krokodilletje spotten, gaan we met het openbaar vervoer richting  Mount Kinabalu, met haar top op 4.100 meter het letterlijke hoogtepunt van Zuid Oost Azië. We beginnen de klim op 1.900 meter en houden een slaappauze op 3.300 meter. Alleen dit stuk kost ons 4,5 uur lopen. Na een korte nacht vertrekken we om 2.45 uur naar de top, die we om 5.45 uur bereiken. Het is een heldere ochtend, dus het uitzicht is fenomenaal! Bovenaan de berg is het werkelijk te koud om stil te zitten, dus na enkele foto’s van de zonsopgang beginnen we aan de terugtocht. Dit keer de volledige tocht van 9 kilometer zonder slaappauze. Daar de tocht omhoog voornamelijk een mentale missie bleek, blijkt de weg omlaag een zware belasting voor onze ongetrainde knieën. Dagen later laten ze nog duidelijk merken het er niet mee eens te zijn geweest.

Nog dezelfde dag, 25 september, pakken we de bus richting Sandakan in het Noord Oosten van Borneo. De bus blijkt een luxe touringcar met stoelen waarin je bijna horizontaal kan liggen. Op dat moment het enige wat we nodig hebben… Na 5 uur rijden komen we aan bij de busterminal in Sandakan. Met onze vermoeide benen hebben we geen zin in een hostel, dus besluiten we het eerste hotel te nemen waar we langskomen. Dit blijkt het beste hotel van heel Sabah te zijn. Geen straf voor een nachtje na zo’n wandeltocht. De dag daarop pakken we een iets minder chic hotel in het centrum en lopen voor de cooling down van de spieren nog wat rond. Vooral bergafwaarts moet onze loopwijze er voor anderen lachwekkend uitzien.

Vanuit Sandakan regelen we een excursie naar Turtle Island, waar we met een gammel bootje in een uur naartoe varen. ’s Avonds zien we een seaturtle van ongeveer 90 bij 100 centimeter 74 eitjes leggen en zien we 81 kleine turtles dapper hun vrijheid tegemoet treden. Een ervaring om nooit te vergeten.

Na ons bezoek aan Turtle Island verblijven we twee nachten midden in de jungle nabij Sepilok. Hiervandaan hebben we het rehabilitatiecentrum voor orang-oetangs bezocht. In dit park van 40 vierkante kilometer worden hulpbehoevende orang-oetangs in kooien opgevangen en opgevoed tot ze sterk genoeg zijn om in de natuur van het park goed voor zichzelf te kunnen zorgen. Fantastisch om te zien hoe deze beesten, die voor 96,4% overeenkomen met de mens, zich gedragen.  

Vanuit Sepilok rijden we naar de Gomantong Cave, waar we niet alleen veel vogels, maar ook heel veel kakkerlakken zien. Genoeg kakkerlakken voor een mensenleven, wat ons betreft… In het park voor de grot zien we een paar wilde orang-oetangs. Redelijk uniek, aangezien er nog maar 20.000 orang-oetangs in het wild leven. Na ons bezoek aan de Gomantong Cave rijden we door richting de Kinabatangan river. We maken in deze omgeving drie rivercruises en spotten erg veel wildlife, waaronder een grote kudde wilde olifanten. We hebben het geluk dat enkele olifanten op slechts een paar meter afstand van ons staan, waardoor we ze goed kunnen bekijken. Eén van hen wil met ons spelen en gooit een stuk boomstam onze kant op. Geen ongevaarlijk spelletje, maar gelukkig worden we niet geraakt.

Borneo biedt ontzettend veel qua prachtige omgevingen en wildlife. Ook zijn de mensen hier uiterst vriendelijk. We zullen hier daarom nog wel even blijven om meer plekken te kunnen bezoeken. Meer info volgt…

Groeten!